Marta Möller er tökubarn Vinnslustöðvarinnar þannig séð. Látum samt fljóta með að hún er dóttir Rutar Ágústsdóttur og Jakobs Möller en ólst upp í grennd við Vinnslustöðina og í henni. Marta reyndi fyrir sér á öðrum starfsvettvangi en sogaðist aftur að Vinnslustöðinni, er þar orðinn verkstjóri í botnfiski og humri og nýtur tilverunnar.

„Pabbi flutti hingað til Eyja á gosárinu 1973 og vann fyrst í Fiskiðjunni og síðar í öllum deildum Vinnslustöðvarinnar. Ég á minningar frá því ég var þriggja eða fjögurra ára hnáta þegar við biðum heima í hádeginu eftir að hann kæmi heim úr vinnunni í mat. Hann var lengi verkstjóri í saltfiskverkun og síðar móttökustjóri bolfisks.

Pabbi er enn að, vappar um hafnarsvæðið og kemur að ís og löndun. Hann er ábyggilega eitt elsta húsgagn Vinnslustöðvarinnar og nú stefnir í að ég verði líka gamalt húsgagn hérna!

Ég byrjaði hjá pabba í saltfiskinum árið 2005 og var fastráðin hjá Vinnslustöðinni 2006. Fyrsta starfið sem yfirmaður fékk ég 2013, flokkstjóri í humarvinnslu. Ári síðar færði ég mig yfir í uppsjávarvinnsluna sem flokkstjóri og var jafnframt flokkstjóri í gæðamálum milli vertíða. Núna er ég verkstjóri í bolfiskvinnslu og humri.“

Á vel við mig að vinna í fiski

Marta gerði heiðarlega tilraun til að skipta um starfsvettvang árið 2017 en henni mistókst! Hún réði sig til starfa á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Hraunbúðum en sá ferill varði ekki nema í um sex mánuði. Þá sogaði Vinnslustöðin hana til sína á nýjan leik.

„Rötum við ekki alltaf heim á endanum?

Ég hafði reyndar fimleikaþjálfun sem aukabúgrein í nokkur ár með fiskvinnslunni en þann skamma tíma sem ég starfaði í Hraunbúðum vann ég jafnframt síðdegis við þrif í Vinnslustöðinni. Aðskilnaðurinn var nú ekki meiri en svo hálft ár!

Ég fann það bara vel að fiskvinnsla á vel við mig og þar líður mér vel. Starfið er fjölbreytt og gefandi og reynir nokkuð á mann líkamlega líka. Alltaf eitthvað nýtt sem lærist, mikil vinna og um margt að hugsa. Þannig vil ég líka hafa þetta.

Aksjónin í sjálfri vinnslunni er alla vega mun skemmtilegri en að sitja við tölvu og góna á skjá! Það er einfaldlega alltaf gaman í vinnunni.“

Nartar í humar og lætur það duga – enn um sinn

Marta Möller lifir og hrærist í fiski flesta daga en lætur það duga. Sjálf borðar hún helst ekki fisk. Þá rifjast upp fyrir skrifara að sama á við skipstjóra nokkurn sem hrærist í sjávarútvegi eins og nærri má geta en lætur ekki ofan í sig sjávarfang af neinu tagi fyrir nokkurn pening. Sá nærist helst ekki á öðru en sviðakjömmum með miklu smjöri sem viðbiti og sat reyndar á Alþingi um hríð. Þá vandaðist málið því ekki þótti viðeigandi að hafa svið og smjör alla daga á virðulegum hádegismatseðli löggjafarsamkomunnar. Vandi matseljanna leystist hins vegar sjálfkrafa þegar viðkomandi datt út af þingi.

Svona harðsvírað er ekki mataræði Mörtu. Langt í frá.

„Vinnslustöðinni þakka ég margt en ekki endilaga það að ég borða ekki fisk! Þannig er það bara eftir að ég fór að finna í fiskvinnslu. Kannski rjátlast þetta af mér með aldrinum, ég er aðeins farinn að geta nartað í humar á nýjan leik.“

Sameinuðu þjóðirnar í hnotskurn

Samstarfsfólk Mörtu er fjarri því að vera einsleitur hópur. Vinnslusalurinn er nánast smækkuð mynd af Sameinuðu þjóðunum. Þar er að finna fulltrúa margra þjóða héðan og þaðan af jarðarkringlunni.

„Starfsmannavelta ef lítil hjá okkur. Ákveðinn kjarni er hér svo árum og áratugum skiptir en auðvitað er alltaf eitthvað um endurnýjun og breytingar.

Við höfum útlenda starfsmenn sem sumir eru til skemmri tíma en aðrir ætla sér að vera. Þeir koma sér fyrir með fjölskyldur sínar, kaupa íbúðir eða hús og verða hluti af samfélaginu í Vestmannaeyjum.

Gott starfsfólk er gangverkið í fyrirtækinu.“